Weblog

Toen Frida gisteren eindeloos bleef staan blaffen bij de berg snoeiafval, zijn we maar eens gaan kijken wat er loos was.

We hoopten op een egel, hoewel die eigenlijk geen toegang heeft tot het terrein dat aan drie kanten grenst aan sloten. Maar ja, op het vorige adres gingen de honden ook zo te keer bij het zien van een egel.

Aanvankelijk was er niets te zien, maar uiteindelijk keek er een spits gezichtje met kraaloogjes vanuit een holletje onder de takken.

Een marterachtige! Ondanks Frida´s geloei bleef hij roerloos terugkijken.

Ben snel de camera gaan halen, maar hij liet zich niet meer zien en vannacht is hij verhuisd. Logisch, met zo'n luidruchtige buurvrouw.